Verschijning van Tijd van illusies: Mijn kleine geschiedenis van de wereld (uitgeverij Querido Facto)

Sinds Jan van der Putten in mei 1968 in Parijs de buitenlandjournalistiek in rolde, is hij als correspondent van crisis naar crisis gerend. Overal waar hij kwam, werden hoge verwachtingen gekoesterd over betere, menswaardiger tijden, en overal sloegen generaals of politici alle hoop meedogenloos de bodem in.

Nu het tijdperk dat na de Tweede Wereldoorlog begon is uitgelopen op een wereldcrisis, kijkt Van der Putten terug op de grote, vaak tragische gebeurtenissen waarvan hij op drie continenten ooggetuige en meermalen bijna het dodelijk slachtoffer is geweest. Aan de hand van zijn persoonlijke ervaringen in Frankrijk, Chili, Argentinië, Venezuela, Mexico, Midden-Amerika, Italië, China en Israël vertelt hij het grotere verhaal, dat vaak van een verrassende actualiteit blijkt te zijn. Met een kritisch oog bekijkt hij zijn jongere zelf en gaat hij na waarom de illusies van de dromers en revolutionairen van toen zijn stukgelopen. Dat doet hij in de hoop, of de illusie, dat in het nieuwe tijdperk niet dezelfde fouten zullen worden gemaakt.

Het boek besluit met een voorwoord over de jeugd van de schrijver, een mediawoord over zijn journalistieke praktijk en een nawoord waarin hij nagaat hoe het kon gebeuren dat een tijdperk dat met zo veel hoop begon met zo veel wanhoop eindigt.

Tijd van illusies getuigt niet alleen van een avontuurlijk bestaan, maar is ook een messcherpe analyse van de naoorlogse politieke geschiedenis, die zich nu op een dramatisch kantelpunt bevindt.

Jan van der Putten (1941) studeerde klassieke letteren, eerst in Leiden en later in Parijs, waar hij in mei 1968 correspondent werd van het dagblad De Tijd. Daarna was hij correspondent van onder andere NRC Handelsblad, de Volkskrant en De Groene Amsterdammer in Latijns-Amerika, Italië, China en Israël, waarover hij zeventien boeken schreef. Sinds 2003 schrijft hij vooral over China en Israël voor De Groene Amsterdammer, Argus en NRC.

Het boek besluit met een voorwoord over de jeugd van de schrijver, een mediawoord over zijn journalistieke praktijk en een nawoord waarin hij nagaat hoe het kon gebeuren dat een tijdperk dat met zo veel hoop begon met zo veel wanhoop eindigt.