Beijing – ‘Buitenlandse media prijzen ontwikkeling en stabiliteit van Xinjiang’, berichtte vorige week het Chinese staatspersbureau Xinhua. Xinjiang? Is dat niet de Chinese provincie waar een miljoen Oeigoeren en andere moslims in heropvoedingskampen worden gehersenspoeld? Nee, dat zijn westerse leugens, verzekerden de journalisten van de ‘buitenlandse media’. Aan de hand van Chinese functionarissen hadden ze op hun rondreis alleen maar blije gezichten gezien. Goed te weten uit welke landen ze kwamen: Egypte, Turkije, Pakistan, Afghanistan, Bangladesh en Sri Lanka. Allemaal moslimlanden, op Sri Lanka na. En alle met handen en voeten gebonden aan China.
In Xinjiang zijn zo’n twaalfhonderd kampen waar Oeigoeren, Kazachen en Kirgiezen volgens de officiële lezing patriottisch beroepsonderwijs volgen. De opleiding is pas voltooid als ze hun geloof hebben afgezworen en Xi Jinping vereren als hun nieuwe god. De weinige protesten tegen deze etnische zuivering komen alleen uit het Westen. De moslimwereld bewaart een denderend stilzwijgen over wat hun soennitische geloofsbroeders in Xinjiang wordt aangedaan. Nog altijd heeft geen enkele leider van een land met een moslimmeerderheid zijn stem verheven. Hun vlammende protesten tegen de onderdrukking van de Palestijnen, de massamoord op de Rohingya’s of campagnes van westerse islamhaters steken daar schril bij af.
Westerse sancties tegen China blijven uit, maar in de islamitische landen is de angst om China te mishagen nog groter. Meestal is China hun belangrijkste handelspartner, grootste investeerder of geopolitieke patroon. Zonder China zou hun economie instorten. En ze weten dat Beijing kritiek afstraft met economische sancties. Waarom zouden ze dan opkomen voor wat ze zien als een marginale groep medemoslims? In de kampen zitten ook Oeigoeren uit Pakistan, Afghanistan en Kazachstan, maar de regeringen van die landen zwijgen. Maleisië, Pakistan en Egypte hebben zelfs Oeigoeren naar China gedeporteerd, de gevangenis of erger tegemoet. Net als sommige Europese landen trouwens.
In Indonesië kan het Oeigoerse drama een belangrijk thema worden in de campagne voor de verkiezingen in april, maar ook dat land is zwaar afhankelijk van Chinese investeringen. Turkije was tot voor kort een vrijhaven voor Oeigoeren. Maar dezelfde Erdogan die vroeger fulmineerde tegen de ‘genocide’ op de Oeigoeren zwijgt nu, want van onderdrukkers zijn de Chinezen onmisbare geldschieters geworden. Alleen Maleisië durft de confrontatie aan. De nieuwe regering heeft nutteloze maar peperdure projecten geschrapt die China de vorige premier met smeergeld had opgedrongen. En heeft elf gevangen Oeigoeren niet uitgeleverd maar vrijgelaten.